درگوشی

سلام رفقا

روانم خیلی بهم ریخته

و هیـــــچ احدی از درونم خبر نداره

شماها تنها کسایی هستین که می تونم راحت و بی دغدغه باهاتون حرف بزنم

می دونین؟

هر آدمی توی زندگیش رویا داره

این رویاها گاهی دست یافتنی می شن،

 گاهی هم مثه قاصدک می شن و هر چی می خوای بگیریشون، میپرن می رن اون وَرتر

راستش خسته شدم از رویا بافی

اونم نه یکسال نه دوسال ....بیست سااااااال

و درست لحظه ای که فکر می کردم دیگه چیزی نمونده...همه چی آوار شد رو سرم

.

شاید به نظر خیلی مسخره بیاد...یا حتی کلیشه ایی باشه...یا حتی عقده ای واااار

اما باجی از اون وقتی که یادش می یاد ، دلش می خواسته اینجا نباشه

دلش می خواسته بره...بره یه جای دیگه زندگی کنه

(حالا هر چی دلت می خواد بگو ای باجی بدبخت ِ عقده ایه خود فروخته ی چی چی شده)

خوب این بزرگترین رویای باجی بوده دیگه

(باجی هیچ چیش به آدما نرفته، بالطبع رویاهاش هم همینطور، پس نخند! هوی با تواَم )

اما نمی دونم چرا مثه جهنم ایرانیا، همیشه یه جای کار می لنگه

یا پول ندارم

یا مدرک ندارم

یا زبان بلد نیستم

یا حامی ندارم

.

الان اما همه چی ردیفه

ولی....سن و سالم انقد بالا رفته که از شیرجه زدن توی رویای کودکی می ترسم

ترسو شدم و محتاااااط

اینکه چیزایی که با تلاش اینجا بدست آوردم رو بزارم و برم

اینکه وقتی رفتم، ممکنه موفق نشم 

اینکه چی میشه اگه نتونم کار پیدا کنم؟

اینکه از اینجا رونده، از اونجا مونده نشم

.

و هزااااار و یک سوال اینکه دیگه....

اما روحم، آروم نمی گیره بچه ها

چن روز پیش یکی از دوستام رو دیدم ، تازه از سترالیا اومده

فقط یه جمله گفت:

نزار این رویا، ته دلت مثه یه آرزو بمونه و بپوسه و یه عمر حسرتشو بخوری

.

اما با این ترس چه کنم؟

اصن چیکار کنم؟؟؟؟

.

راستی شماها هم رویا دارین؟؟؟

.

این جمله به دلم نشست: